Manohara

Si Manohara ang kinnari (kalahating babae, kalahating ibon) na pangunahing tauhang babae ng isa sa mga kuwentong Jataka. Karaniwang tinutukoy bilang Manohara at Prinsipe Sudhana,^[1] ang alamat ay lumilitaw sa Divyavadana at nakadokumento ng mga batong ukit sa Borobodur.^[2]

Nagtatampok ang kuwentong ito sa mga alamat ng Myanmar, Cambodia,^[3] Thailand, Laos, Sri Lanka, hilagang Malaysia, at Indonesia.^[4][5][6][7] Ang Pannasjataka, isang tekstong Pali na isinulat ng isang Budistang monghe/pantas sa Chiangmai noong AD 1450-1470, ay nagkuwento rin ng Sudhana at Manohara.^[8] Mayroon ding maraming katulad na bersiyon na ikinukuwento sa Tsina (kung saan ito ay kilala sa Tsino: 悅意; pinyin: Yuèyì), Hapon, Korea, at Biyetnam, kasama ang kuwentong Tsino ng Prinsesa at Pastol ng Baka. Sa mga kuwentong ito, pitong babaeng kayang lumipad ang bumaba sa lupa upang maligo, ang pinakabata at pinakamaganda sa kanila ay nahuli ng isang tao, at pagkatapos ay naging asawa ng isang lalaking tao (maaaring ang bumihag sa kaniya o ang prinsipe-bayani ng kuwento). Mamaya sa mga kuwento, ang pangunahing tauhang babae ay naglagay ng ilang mahiwagang bagay na nagbigay-daan sa kaniya upang lumipad o magbagong-anyo na maging isang ibon, at lumipad palayo; nag-udyok sa paghahanap ng bayani sa pagtugis sa kaniyang lumilipad na asawa.

1. ↑ Schiefner, Anton; Ralston, William Shedden. Tibetan tales, derived from Indian sources. London, K. Paul, Trench, Trübner & co. ltd. 1906. pp. xlviii-l and 44-74.
2. ↑ "The Story of Prince Sudhana and Manohara". 5 Pebrero 2003. Inarkibo mula sa orihinal noong 5 Pebrero 2003.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link) CS1 maint: date auto-translated (link)
3. ↑ Porée-Maspero, Eveline. "III. Le cycle des douze animaux dans la vie des Cambodgiens". In: Bulletin de l'Ecole française d'Extrême-Orient. Tome 50 N°2, 1962. pp. 311-365. DOI:https://doi.org/10.3406/befeo.1962.1536 ; www.persee.fr/doc/befeo_0336-1519_1962_num_50_2_1536
4. ↑ Jaini, Padmanabh S. “The Story of Sudhana and Manoharā: An Analysis of the Texts and the Borobudur Reliefs.” Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, vol. 29, no. 3, 1966. p. 533. JSTOR, www.jstor.org/stable/611473. Accessed 24 Apr. 2020.
5. ↑ Jaini, Padmanabh S. (1 Enero 2001). Collected Papers on Buddhist Studies. Motilal Banarsidass. ISBN 9788120817760 – sa pamamagitan ni/ng Google Books.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
6. ↑ "Sandakinduru Katava | Ceylonese dance-drama". Britannica.com. Nakuha noong 2017-04-16.{{cite ensiklopedya}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
7. ↑ Yousof, Ghulam-sarwar (1 Enero 1982). "Nora Chatri in Kedah: A Preliminary Report". Journal of the Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society. 55 (1 (242)): 53–61. JSTOR 41492911.{{cite journal}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
8. ↑ Terrai G. "VI. Samuddaghosajâtaka. Conte pâli tiré du Pannâsajataka". In: Bulletin de l'Ecole française d'Extrême-Orient. Tome 48 N°1, 1956. pp. 249-351. DOI:https://doi.org/10.3406/befeo.1956.1291 ; www.persee.fr/doc/befeo_0336-1519_1956_num_48_1_1291